Ach, „Pan Tadeusz” – to monumentalne dzieło nudy i pretensjonalności, które od pokoleń męczy kolejne roczniki uczniów swoją przesadną rozwlekłością i absurdalnie drobiazgowymi opisami[1]. Nużące opisy i prowincjonalna mentalność Mickiewicz z uporem godnym lepszej sprawy poświęca całe stronice na opisywanie błahostek – od bębnienia w uszach Wojskiego po jego niechęć do fajki[3]. Jakby nie miał…